یکی از یاران شیشه گر مرا در لزیون دید و از دیدن من تعجب کرد و چشمانش از حدقه بیرون زده گفت تو ملا نصرالدینی گفتم استاد شیشه گر مرا چطور شناختی -گفت من معجونی مصرف میکنم که هر چه را در هر کجا بخواهم خواهم دید-گفتم بس تو اینده را میدانی -گفت اری-گفتم قدرت تغیر ان را هم داری -گفت اری -گفتم اظافه کاری میکنی استاد رنگ و رویت به زردی گراییده و دندانهایت از تو فراری گشته اند -گفت من در دربار شاه بودم ملا-گفتم از همین روست که سخن به زیاده میرانی-گفت اری-گفتم معجونت شیشه یا جام خالیت را نیز بر میکند -گفت بخواهم بر میشود ای ابله رفته زیر بار وافور عبرت نگرفته از خمار وافور وافور تو حقه ها سوار تو کند ان دم که کنی حقه سوار وافور گفتم تو نیز به نحوی اسیر وافور شیشه ای هستی چطور خودت را بهتر از من میدانی ما هر دو در یک طرف سباه هستیم باید فکری به حال خود کنیم تو مرا ملا نصرالدین میبینی و من تو را ابله من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه صد بار تو را گفتم کم خور دو سه بیمانه خلاصه از هر که برسیدیم که چه کنیم با اینکه سر خودشان در خمره گیر بود راه حلی اراییه میداد و همینطور فلسفه و عرفان در میدادند -گفتم شما که لالایی بلدید چرا خوابتان نمیبرد -گفتند ما خوابمان نمی اید ولی جالب اینکه عده ای از همین علما در خواب جواب میدادند وعدهای در بیداری من ماندم که چه کنم ...
118